Na Champions League én Oekraïense schuilkelders gaat trainer Schepens verder in Heerenveen

Een schuilkelder met schoolbanken. Dat was de plek waar Jeroen Schepens twijfelde of hij wel aan het trainersavontuur in Oekraïne had moeten beginnen. Op dat moment, september vorig jaar, was hij al tien maanden assistent bij Sjachtar Donetsk.

Zijn ploeg speelde in de beker een uitwedstrijd tegen Kryvbas, op enkele honderden kilometers van het front. Vlak na het begin van de tweede helft, Sjachtar leidde met 1-0, klonk opeens het luchtalarm.

“We gingen daarna met de teams naar dezelfde schuilkelder. We zaten tussen de schoolbanken, want de kelder was doordeweeks ook bedoeld voor leerlingen van de plaatselijke school. Maar nu zaten we er met twee voetbalteams…”, vertelt de pas 32-jarige Schepens in het radioprogramma Langs de Lijn En Omstreken.

“Je stelt elkaar dan gerust, maar uiteindelijk ga je met je team ook de wedstrijd bespreken. Op dat moment verwacht je dat het duel snel hervat wordt. Je bent toch met je werk bezig, hoewel je aan het schuilen bent. Een rare gedachte, eigenlijk. Maar dat gebeurt wel.”

In de schuilkelder verstreken minuten. Minuten werden uren. Toen dacht Schepens aan het hotel waarin Sjachtar eigenlijk had willen overnachten. Een paar dagen voor de wedstrijd werden vier mensen gedood toen er een raket op dat gebouw neerkwam. Sjachtar moest noodgedwongen op zoek naar een andere accommodatie.

“Dan denk je aan je familie. Dan vraag je jezelf af: is dit verstandig? Want in de schuilkelder voel je je veilig. Maar als een raket op het hotel komt waarin je op dat moment slaapt, dan is de kans op overleven natuurlijk niet groot”, zegt Schepens onderkoeld. “Op dat soort momenten gaat dat wel door je heen.”

Dit mag niet enkel een verhaal over oorlog en ellende zijn, zo benadrukt Schepens een aantal keren in het gesprek.

“Ik ben heel erg tevreden en kijk met heel veel plezier terug op het avontuur. Door het grote contrast tussen oorlog en succes is dat voor sommige mensen misschien heel gek om te horen.”

In het najaar van 2023 was er opeens dat telefoontje van Marino Pusic. Net begonnen als hoofdcoach van Sjachtar zocht Pusic een assistent. Schepens hoorde daarna de plannen van de clubleiding aan. “Ik zei vol overtuiging: ja!”, herinnert hij zich. Komend seizoen gaat Schepens aan de slag als assistent-trainer van sc Heerenveen. Het is een terugkeer naar de plek waar hij anderhalf jaar geleden afscheid nam van de spelers van Fortuna. De uitwedstrijd in Friesland was het begin van een bijzondere week voor de assistent-trainer.

De dag erna vloog hij naar Hamburg, waar Schepens kennismaakte met de spelersgroep van Sjachtar. Vanwege de veiligheidssituatie in eigen land moest de club namelijk uitwijken naar Duitsland voor de thuiswedstrijden in de Champions League. In het duel met Royal Antwerp stond veel op het spel. Het overleven van de groepsfase was het doel. Op het moment dat hij de hymne van de Champions League hoorde, kwam het kippenvel.

“Het is een jongensdroom. Als speler was het me niet gelukt en dan heb je ook niet meer het gevoel dat je het ooit gaat halen. Maar ik was ook heel gefocust, want het was ook de eerste wedstrijd van mij met Marino Pusic. Dus ik moest ook presteren. Ik moest er ook staan. Ik moest ook voor beelden zorgen in de rust en controleren of alles tactisch klopte. Er stond zoveel op het spel.”

Sjachtar versloeg Royal Antwerp uiteindelijk en plaatste zich voor het vervolg van de Champions League. Tijd om na te genieten was er niet. De selectie vloog direct naar Polen, om daarna met de bus naar de grens met Oekraïne te gaan. “Dan staan de soldaten op je te wachten en kom je in een situatie die je daarvoor alleen op televisie zag.”

Schepens hoort in de spelersgroep ook verhalen die de oorlog nog dichterbij brengen. “Onze eerste keeper verloor zijn broer aan het front en een andere keeper heeft zijn vader verloren. Die bleven bij de selectie en daardoor ontstond er zo’n enorme broederschap in het elftal. De jongens hielpen elkaar, voelden elkaars leed.”

Hij ziet het als verklaring voor het sportieve succes. De dubbel in het eerste seizoen, de beker in het tweede. En herinneringen aan topwedstrijden in de Champions League. Tegen PSV, Bayern München en Arsenal.

“Voor de spelers en mensen daar is het de enige vreugde die ze nog kunnen beleven eigenlijk. In een land dat vol in oorlog is”, legt Schepens uit. “Voor mij was er altijd een weg terug. Ik kon nu naar huis en als ik wil, ga ik morgen op vakantie. Maar voor alle spelers en stafleden daar is dat geen optie.”

“Die onzekerheid zie je niet terug in hun werk. Ze klagen niet, je hoort ze niet. Ze blijven hard werken. Daar heb ik enorm veel respect voor.”