‘Het spelen van de premier’ verandert je perceptie ‘van politiek’ zegt Suranne Jones

Actrice Suranne Jones heeft de rol van veel vrouwen op zich genomen onder enorme druk. In dokter Foster vermoedt ze dat haar man een affaire heeft, in wake -wake onderzoekt ze een dood aan boord van een onderzeeër, en in heer Jack ontwikkelt ze een gevaarlijke lesbische romantiek.

Maar geen van de rollen is net zo onder druk gezet als haar nieuwste – het spelen van een Britse premier wiens echtgenoot wordt ontvoerd.

Gostage, de nieuwe politieke thriller van Netflix, ziet het personage van Jones, Abigail Dalton, een ongemakkelijke alliantie bouwen met de Franse president Vivienne Toussaint – gespeeld door Julie Delpy – die wordt gechanteerd tijdens een Londense top.

De twee leiders werken samen om de echtgenoot van de premier te redden, de ontvoerder en chantage te ontmaskeren en degenen die verantwoordelijk zijn voor de rechter te brengen.

Gezien de immigratiethema’s, de financiering van de NHS en het publieke vertrouwen, kan het publiek in de verleiding komen om gijzelaar te verbinden met de krantenkoppen van vandaag.

Maar beide sterren staan ​​erop dat de show minder gaat over het weerspiegelen van de politiek van vandaag en meer over het creëren van een spannend verhaal dat zich afspeelt in de politieke wereld.

“We zijn vermakelijk en we zijn in de politieke wereld, maar het is op geen enkele manier een weerspiegeling van de wereld waarin we leven”, vertelt Jones de BBC.

“Het is politiek met een kleine P – er is genoeg om ons in de echte wereld te wortelen, maar de wereld is te ingewikkeld om het direct te koppelen en ik denk dat het ongepast zou zijn.”

Delpy is het daarmee eens en zegt: “Dingen veranderen elke dag. Het is onmogelijk om op het politieke moment te zijn, want morgen is iets anders.”

De schrijver van de show, Matt Charman, legt uit dat er enkele connecties zijn met de echte wereld, omdat het “onmogelijk is om een ​​show te schrijven die bestaat in het klimaat waarin we leven die uiteindelijk niet het gevoel heeft dat het er in dialoog is”.

“Als je een show zou schrijven die niet verbonden is met onze wereld, zou het raar voelen,” zegt hij, “maar ik hoop dat de show de mogelijkheid heeft om te bestaan ​​in zijn eigen zuurstof.”

Het is zeldzaam om twee vrouwelijke wereldleiders in de schijnwerpers te zien delen in een politieke thriller, maar voor Charman, ervoor zorgen dat Dalton en Toussaint vrouwen een integraal onderdeel waren van de manier waarop de serie werd bedacht en het was zowel een creatieve als politieke keuze.

“Wat opwindend was, was het idee van vrouwen aan de macht en hoe we dat verkennen,” zegt hij, en legde uit dat hij probeerde te onderzoeken hoe elke situatie waarmee de personages worden geconfronteerd anders zou zijn voor een vrouw.

“Er is een dubbele standaard voor vrouwen, dus het was erg belangrijk om volledige dramatische vrijheid te geven.”

Charman en Jones hebben de afgelopen 10 jaar een agent gedeeld en gijzelaar is tot stand gekomen omdat Charman echt met Jones wilde werken en het paar besloot een politieke thriller te creëren.

Jones zegt dat ze vooral het leuk vond om te verkennen “hoe deze twee vrouwen om elkaar moeten dansen”.

“Een vrouwelijke politicus is gewend om met mannen om te gaan, dus het is interessant om te zien hoe het zich afspeelt als het twee vrouwen zijn.”

Terwijl kijkers snel leren over het karakter van Jones – een liefhebbende vrouw en moeder die idealistisch is over het verbeteren van het land – is het personage van Delpy meer getrokken en onze mening over haar veranderingen tijdens de show.

“We hebben ervoor gezorgd dat we niet in de stereotypen van de vrouwelijke politicus spelen,” zegt Delpy. “Wat ik leuk vind, is dat deze vrouwen eigenlijk een aantal dingen gemeen hebben, zoals ze allebei willen veranderen en hoopvol in kantoor zijn gekomen.”

De Guardian beschrijft gijzelaar als “vrij ongebruikelijk” omdat het je niet herinnert aan andere politieke thrillers.

“Het is een beetje bijten, maar het is niet cynisch House of Cards, het heeft een razend tempo, maar het is niet 24, de dialoog is scherp maar speelt nooit om lachen,” Zoe Williams schrijft.

Om Dalton overtuigend te spelen, zegt Jones, die ook als uitvoerend producent in de show diende, dat ze zich echt heeft ondergedompeld in de realiteit van het politieke leven. Ze bezocht het Lagerhuis, sprak met de spreker van het huis en verslond boeken, podcasts en documentaires.

“Ik ben een beetje een nerd als het gaat om onderzoek”, geeft ze toe. “Ik was gefascineerd door niemand na te bootsen, maar door een leven te begrijpen waar ik niets van wist. En het zijn de kosten om op een krachtige positie op die manier te zijn die me echt opviel.”

Charman vertelt ook over de buitengewone hoeveelheid onderzoek die is gegaan met het creëren van de show.

Ik vraag hem of Dalton of Toussaint zijn geïnspireerd door echte politici en hij bekent dat ze zijn, maar hij zal niet zeggen wie.

“We hebben veel mensen geïnterviewd en Suranne had ongelooflijke toegang tot mensen die premier waren geweest die spraken over hun tijd in functie en de druk op hun familie. Maar het was allemaal overeengekomen dat ze hierover zouden spreken zolang het vertrouwelijk kon blijven,” zegt hij.

Jones zal niet zeggen welke politici haar karakter hebben geïnspireerd, maar zegt dat al haar vorige personages deel uitmaken van haar en dat ze “een directiekamer van persoonlijkheden” heeft die zich voeden met wie ze speelt.

Ze zegt al het onderzoek naar hoe het is om een ​​politicus te zijn “verandert je perceptie zeker” en laat je de kosten van “in een krachtige positie zijn”.

Een vraag die de show oproept, is of het voor een politicus vandaag mogelijk is om zich aan zijn idealen te houden zodra ze in aantocht zijn en hoewel Jones niet zeker is, is Charman een optimist.

“Ik wilde onderzoeken hoe er fatsoenlijke mensen in de politiek kunnen zijn die fundamenteel goed zijn maar worden geduwd”, zegt hij.

Hij voegt eraan toe dat het niet “onvermijdelijk” is dat mensen hun idealen eenmaal op kantoor opgeven, maar “het is absoluut moeilijk om je moraal te behouden”.

Boven de spanning en drama van gijzelaar, zegt Charman dat de show onderzoekt “wat er nodig is om een ​​goed persoon te zijn in een systeem dat niet altijd goede mensen beloont.”

Delpy is iets meer pessimistisch en legt uit dat gezien “politici moeten worden gehoord, als je te redelijk bent, zal je niet worden geluisterd, omdat er zoveel lawaai van beide uitersten is”.

“Als je een gematigde weergave hebt, raak je verdwaald in het geluid, omdat mensen alleen naar het luidste luisteren.”