Hiroshige: Artist of the Open Road Review – ‘Ik zou voor altijd kunnen kijken naar deze passerende momenten in kosmische kleuren’ | Kunst en ontwerp

THij is alleen mis met de verruktelijke reis van het British Museum door de technicolorwereld van de prints van Utagawa Hiroshige is het laatste deel, dat de voortdurende wereldwijde invloed van de Japanse kunstenaar uit de vroege 19e eeuw onderzoekt. Een fragmentarische sampling van de imitators van Hiroshige is allemaal een beetje gehaast. Maar dan, om recht te doen aan zijn naslagers zou op zichzelf een kaskraker nemen, geen epiloog.

Overal waar ik tot nu toe opkeek, was het duidelijk hoe precies het Franse impressionisme de signalen van Hiroshige volgde. Regenen. Het wordt een plezierig stedelijk evenement in Renoir is de paraplu’sMaar het was Hiroshige die voor het eerst regen zag als een luchtig excuus om paraplu’s op te zetten – in werken zoals zijn print TaruGemaakt in de jaren 1830. Het impressionistische thema van sneeuw, genoten door Monet, wordt ook verrukkelijk verwacht door Hiroshige’s 1832-34 werk Sneeuwbekleding langs de Sumida River.

Dit drieluik, waarin een enkele scène wordt uitgebreid over drie afzonderlijke prints in een favoriete Hiroshige -tactiek, laat zien dat de Franse avant -garde veel meer heeft genomen dan beelden van Hiroshige. Kunstenaars en schrijvers in Parijs in het late 19e eeuw hebben zijn hele filosofie aangenomen. Want sneeuwview inkapselt de manier waarop Hiroshige naar de wereld kijkt, met een hedonisme dat hij deelt met de mensen die hij weergeeft. In deze print boeit een goed geklede familie in hun gewaden op een koude dag in Edo (nu Tokyo). Maar ze zijn niet op een zware winterreis – ze genieten gewoon van de manier waarop sneeuw de natuur dekent.

Plezier in het voorbijgaande moment, van een douche van regen of verse frisse sneeuw tot een restaurantmaaltijd of reis naar het theater, is het ideaal van Hiroshige. Zijn kunst houdt geestelijk op dat geluk ligt in het genieten van deze kleine vrijheden. Dit was het ideaal dat de vroege Europese modernisten uit zijn kunst namen, hoewel wat kalm verstand was voor deze vrome boeddhist voor hen een revolutionaire ontsnapping zou zijn.

Dit is, zou je kunnen zeggen, een tentoonstelling over niets. Hiroshige is een kenner van korte blikken en gewichtloze incidenten. Een man neemt afscheid van een vriendin die een sekswerker is, terwijl de Blue Dawn Shadows Under a Pinkening Sky Show dat het een dagaanwijzing is in Edo’s Sex District. In een ander drietych kijken twee vrouwen naar hun metgezel terwijl ze gaat baden. Dat is het, maar je zou ooit kunnen zoeken naar hun uitdrukkingen, bochtige houdingen en kleurrijke doek.

Hiroshige portretteert scènes die zo fris zijn dat je ze niet alleen in Fin de Siecle France maar Londen of Newcastle zou kunnen herstellen. Dacht je dat pop-up restaurants een idee van de 21e eeuw waren? Nee. Door te genieten van de avondkoel langs de Shijo-rivierbedding, genieten menigten mensen van de tijdelijke restaurants die zijn opgezet op een opgedroogde rivierbedding. Op de voorgrond dineren mannen en vrouwen op een platform over het nog steeds stromende deel van de rivier lachen terwijl een van vrienden een komische dans doet. Hier gaan we weer: het is Renoir’s Lunch van het vaarpartij. Wat betreft die van Manet Lunch op het grasDaar is het in scènes van mensen die picknicken op vellen verspreid in de open lucht.

Maar Hiroshige leefde niet in de moderne tijd, noch is ‘modern’ zelfs een nuttige term in relatie tot zijn kunst. Hij werd geboren in 1797 in een Japan Dat was sinds de jaren 1600 geregeerd door de Tokugawa Shogunate, een militaire dictatuur onder leiding van de Samurai -klasse die vrijwel alle buitenlandse contacten uitsluitte. Zijn drieluik uit de jaren 1830 van een Samurai -processie legt vast hoe zijn wereld was, maar met een wending: de ritualistische processie is bijna uitsluitend vrouwelijk als een bruid wordt gebracht naar haar elite -huwelijk.

Misschien is Chaucer relevanter dan Baudelaire. Een afdruk uit 1851 van Hiroshige toont een plezierige menigte pelgrims die op weg zijn naar een bergheiligdom bij de zee, hun heldere kostuums en dansbewegingen die zo robuust menselijk zijn als Chaucer’s Canterbury Pilgrims. Wat deze print maakt, en bijna elke andere hier, zo stralend is het extatische gevoel van kleur van deze kunstenaar. Zeeën zoals saffier, luchten in brand, zuur rood en sinaasappels, kimono’s met talloze tinten die contrasteren met de witte gezichten van de vrouwen – het is een caleidoscopische reis. De zakelijke details van Hiroshige’s Pleasure Gardens, Tehouses en Picknics worden bestraald door zijn kosmische kleuren. Hij ziet Nirvana in een explosie van Pruisisch blauw.

Het was Van Gogh die de meest gepassioneerde westerse fan van Hiroshige was. Er zijn hier twee versies van de Plum Garden, die Van Gogh heeft gekopieerd. In de verschillende varianten werpt Hiroshige de hemel in verschillende tinten van rood-roze, alsof de atmosfeer is gekleurd met pruimensap. Van Gogh’s tekening voor zijn canvas nadat Hiroshige naast deze sappige scènes wordt getoond. Je voelt zijn pijnlijke concentratie terwijl hij zorgvuldig, Spicily de fruitbomen afbakent, in een poging de verlossing en het geluk van Hiroshige’s zoete sterke kunst te drinken.