Indiase zangeres geliefd voor zijn nasale twang maken een comeback

Aan het begin van zijn eerste show in jaren, stelt de Indiase muzikant Himesh Reshammiya – bekend om zijn verschillende nasale stem – een vraag: “Moet ik uit mijn mond of door mijn neus zingen?”

“Door de neus!” De menigte reageert, hun euforische gezangen verdrinken in een explosie van orkestrale muziek.

Een scheutje synth en drums volgt, terwijl Red Lights Strob over de fans verzamelde in het Indira Gandhi Arena Stadium in Delhi. En dan komt de onmiskenbare croonen: “Aashiq Banaya aap ne (je hebt me een minnaar gemaakt),” fluistert Reshammiya, zijn kenmerkende twang die vanuit elke hoek rinkelt. De menigte barst opnieuw uit in geschreeuw.

Tegen het einde van de nacht begroetten legioenen fans het als het beste concert van hun leven.

Reshammiya, een van de toonaangevende componisten en zangers van Bollywood, is al lang een polariserende figuur in de Indiase popcultuur – bespot voor zijn nasale zang maar hield van die zeer uniekheid.

Zelfs op het hoogtepunt van zijn carrière, toen zijn liedjes uit elke stad, straat en verzameling van het land schalden, zou zijn zang worden geassocieerd met slechte smaak en “krimpt” gevoeligheden.

Maar het is deze tegenstrijdigheid – samen met zijn steeds evoluerende persona, ongegeneerde persoonlijkheid en unapologetische benadering van muziek – die zijn cultstatus heeft gecementeerd.

Een paar jaar geleden werd hij afgeschreven na het verleggen van de focus van muziek naar acteren – maar die carrière -doodsartsen bleken voorbarig.

Nu is hij terug en zingt hij dezelfde nummers in dezelfde stijl – en toch lukt hij erin tienduizenden fans aan te trekken, zowel oud als nieuw.

In Delhi bleef tijdens twee back-to-back shows zijn nasale stem scherp en sloeg elke noot feilloos zonder een beat te missen.

Alles was bedoeld om nostalgie op te roepen – de setlijst werd getrokken uit de late jaren 2000, waarin hij enkele van zijn meest memorabele nummers uitbracht. Fans ontvingen replica’s van zijn iconische rode pet – glinsterend met HR -initialen – gedragen door Reshammiya samen met zijn kenmerkende zwarte lederen gewaden die een mode -subcultuur inspireerden.

Achter hem zorgde de productie voor al het andere: de energieke dansgroepen, verfijnde licht- en geluids achtergronden en een volwaardig achtergrondorkest. “Ben je klaar om van dit stadion een nachtclub te maken?” hij brulde.

Fans leken op een heel ander niveau van euforie te zijn, uit hun stoelen te springen en in kleine dansen te breken. Sommigen kwamen gekleed als hij – zwarte pet, zwart jasje en een bijgesneden baard – en droegen banners: “Love You, Lord Himesh”.

“Dit voelt als tijdreizen – deze liedjes waren het geluid van mijn tienerleven,” schreeuwde een vrouw tussen de sonische booms van de bas.

Bij elk nummer leek zelfs Himesh meer ongeremd. Op een gegeven moment verwende hij het publiek een beetje: “Ze willen dat ik de show om 10 uur beëindigt. Maar wil je niet dat ik de hele nacht voor je zing?”

De impact was ontwapenend. Met het succes van zijn concert had Reshammiya opnieuw de tag van “krimpen” genomen en erin geslaagd om het subersief cool te maken.

Hij werd niet alleen een man, “maar een kleine God van post-ironische aanbidding: Heer Himesh. In feite is het hele idee om iemand ‘Heer’ te noemen gewoon ironische overgave,” schrijft journalist Anurag minus Verma.

Maar hoe heeft hij het gedaan?

Geboren in Mumbai in een muzikale familie – zijn vader was een bekende componist en producent – Reshammiya begon zijn carrière als tv -producent op 17 -jarige leeftijd.

In zijn vrije tijd zou hij zijn eigen liedjes samenstellen. “Ik zou een repository van deuntjes bij me klaar houden, wachtend op het juiste moment om ze op de wereld te ontketenen,” zei hij in een interview eerder dit jaar.

Dat moment arriveerde in 1998, toen hij de muziek maakte voor Pyar Kiya aan Darna Kya, met in de hoofdrol Bollywood -ster Salman Khan. De film was een brullend succes en verdiende Reshammiya mainstream erkenning.

Terwijl zijn gestalte als componist groeide, speelde Reshammaiya beroemd als een van de juryleden in Sa Re Ga Ma Pa, een enorm populaire reality -tv -zangshow. Het was hier dat hij de beroemde regel bedacht, “Jai Mata Di Let’s Rock” – een eclectische oorlogskreet die toewijding (door een gerespecteerde hindoe -godin aan te roepen) met rockstar -energie en is emotionele memorabilia geworden voor zijn fans.

Dingen leek een bepaalde richting te gaan tot 2005, toen Reshammiya het script volledig omdraaide met de film Ashiq Banaya Aapne ..

Enter: The Nasal Era. Tot die tijd grotendeels een componist, zong Reshammiya verschillende nummers op het album in een stijl die ongehoord was in Bollywood, hoewel hij beweerde dat hij nasaal klonk omdat hij een hoge stem heeft.

Wat het ook was, het twangy -geluid vloog met de massa. “Vaak werden de nummers slecht geproduceerd, maar de woorden waren zo emotioneel en de melodieën zo pakkend dat niemand gaf”, zegt Uzair Iqbal, een in Bengaluru gevestigde muzikant.

Hij zag er zelfs jonger uit, ruilde zijn schoon geschoren uitbundigheid voor een humeurige sfeer, croonen ballades onder een pet en tinten die zijn gezicht verborg.

Grappen volgden hem, samen met vernietigende critici die hem als een vluchtige trend en zijn muziek als oubollig en repetitief ontsloegen.

Maar met elke hit – hij had minstens 30 in één jaar – hij kwam dichter bij het uitdagen van deze noties. Zijn iconische samenwerking met acteur Emran Hashmi leverde hem de naam “Hit Machine” op. In 2006 werd hij de eerste Indiaan die optrad in het Londense Wembley Stadium.

“Toen hij deze man zijn innerlijkheid zag bezitten, voelde zijn ‘nasale’ kritiek vrij in een tijd waarin perfectie is samengesteld tot irritante niveaus”, zegt Mabel Ghosh, een fan in Delhi.

Toen koos Reshammiya op het hoogtepunt van zijn sterrendom voor een nieuwe grandioze heruitvinding – en wendde zich tot acteren.

Door zijn eigen erkenning was het een gewaagde zet, een die hem in een van de meest beroemde memed figuur in India veranderde. Zijn stoïcijn staart op het scherm leende zich aan zoveel grappen die dat Kranten schreven artikelen erover.

Maar hij sloeg dat ook rond. Tussen extreme fandom en gietende minachting, nam Reshammiya het beste van beide en veranderde het in iets unieks en buitengewoon leuks.

Dus toen mensen hem voor de gek hielden, deed hij mee. Het meest vertederende moment gebeurde tijdens de pandemie toen video’s van hem trainen – pokergezicht en staren recht in je ziel – veroorzaakte online golven van grappen. In plaats van ontmoedigd te raken, begon hij te posten meer.

“Mensen vroegen zich af wat ik in godsnaam aan het doen was? Ik was gewoon met mijn fans. Geniet van het leven man, neem het niet zo serieus,” zei hij beroemd.

Zijn films, de meeste van hen, hebben zelf geproduceerd, hebben beperkt succes gehad, maar hij blijft op koers. “Met de juiste film kan ik wonderen doen. Ik weet dat mensen me zouden bespotten omdat ik dit zou zeggen, maar ik weet wat ik doe.”

Het was dezelfde unapologetische houding die zijn show ook tot een brullend succes maakte.

Ondanks de spot, Reshammiya is niet geïnteresseerd in het wegchippen van stukjes van zijn persoonlijkheid – in plaats daarvan omarmt hij zijn eigenaardigheden en verandert ze in een commercieel succesvolle handtekening.

“Reshammiya is er een voor de massa, een van de grote culturele equalizers in India,” zegt Ghosh.

“Hij bezit al jaren met trots zijn stijl – nu zijn zijn fans ook, zelfs de terughoudende en ironische.”

Terug bij het concert hadden twee vrienden een gesprek.

“Waarom denk je dat ik zijn liedjes zo leuk vind? Is het nostalgie?” Een van hen vraagt.

“Bro, zijn liedjes slaan nog steeds,” antwoordt de andere. “Wat heb je nog meer nodig?”