Jazan Arts Club om ‘Saudi Summer 2025’ digitale kunsttentoonstelling te lanceren

In de Brick Lane -omgeving van Oost -Londen regeert een ondeugende creatieve geest en spreekt zich uit door graffiti op elke muur, deur en raam. Woorden en slogans vermengen zich met denkbeeldige of zelfs realistische tekeningen. Hier is creativiteit levendig en grenzeloos, waardoor het gebied aantrekkelijk is voor zowel jong als oud. De straten zijn druk en de bagelwinkels waarvoor het gebied beroemd is, trekken voorbijgangers aan, terwijl de verspreide kunstgalerijen bezoekers een plek bieden om broodjes te consumeren en te chatten.

Te midden van deze buzz wordt momenteel een groepstentoonstelling gehouden in de Brick Lane Gallery, met kunstenaars die geen bekendheid hebben, maar het goedmaken in talent en creativiteit. De tentoonstelling toont acht kunstenaars, wiens werken variëren van landschapsschilderen tot fotografie en portretten. Sommige werken lijken amateuristisch, maar anderen stralen sterk artistiek talent en onderscheidende stijl uit.

De show onderzoekt de verschillende manieren waarop kunstenaars visioenen uitdrukken die abstracte aard, landschappen en dromerige fantasieën combineren. Het onderzoekt de werken van kunstenaar Shelley Hordiyuk, die ervoor koos om haar doeken te tonen zonder frames om het idee van bevrijding uit beperking op te roepen. Haar schilderijen, getiteld “Getrokken door het licht”, tonen een wereld van bomen en takken. Ze kiest ervoor om haar bomen af te beelden vanuit het perspectief van een persoon die onder een web van takken staat. Ze kiest voor elk schilderij een uniforme kleurenachtergrond. Men heeft een groene achtergrond, waarbij de bomen bijna verstoken lijken van bladeren, en dan is er een schilderij met een gele achtergrond gemengd met bruine vlekken, die warmte weerspiegelt.

Ze zegt over haar schilderijen: “Ik voel een liefde voor de onmogelijke boom of de hemel geschilderd in onrealistische kleuren. Ik ben ook graag deze kleuren en lijnen overdrijven, om vormen uit de realiteit te nemen en ze geleidelijk te transformeren in abstracte afbeeldingen.”

Op een aparte muur worden de schilderijen van de Engelse kunstenaar Bryn Haworth onderscheiden door hun kalme, zelfverzekerde penseelstreken en levendige kleuren. Ze hebben ook een sfeer van mysterie die bezoekers ertoe bracht de kunstenaar te vragen wat ze bedoelden. Een van hen legde uit: “Ik voel een sarcastische toon in de schilderijen. Ze lijken serieus en traditioneel, maar de kunstenaar heeft een duidelijk gevoel voor humor dat discussie uitlokt over wat hij weergeeft.”

In een inleiding tot zijn werk bespreekt Haworth twee schilderijen getiteld “Remoaner Lisa” en “Something Rotten”. De eerste neemt Leonardo Da Vinci’s glimlachende Mona Lisa, verwijdert haar glimlach en transformeert deze in een sulky pruil. Achter haar, in plaats van een Toscaans landschap, toont hij de realiteit van Groot -Brittannië na zijn scheiding van de Europese Unie (Brexit). Achter de Mona Lisa zien we de Eurostar-treintunnel, de ingang gesloten en de witte kliffen van Dover met het woord “vaarwel” over hen geschreven, een verwijzing naar een cover van de pro-Brexit-krant The Sun.

Het schilderij combineert ernst met bittere ironie. Het werd voor het eerst gepresenteerd in Parijs als onderdeel van een tentoonstelling over het standpunt van Britse kunstenaars in de richting van Brexit. Haworth legt uit dat hij graag wilde dat de Mona Lisa op voormalige premier David Cameron lijkt te lijken, die velen de schuld geven voor het Brexit -referendum.

De politieke dimensie strekt zich uit tot een ander schilderij geïnspireerd door het schilderij “Ray” van de Franse kunstenaar Chardin. Daarin hangt een straalvis boven een keukentafel, maar het lijkt grijs, alsof schimmel is begonnen het binnen te vallen. De kunstenaar gebruikte de kenmerken van voormalig premier Boris Johnson om de verwarring te uiten die zijn ambtstermijn kenmerkte tijdens de Covid-19-pandemie.

De twee schilderijen zijn het begin van een parodische serie waaraan de kunstenaar werkt en creëert een alternatief voor de portretten die langs de hoofdtrap in 10 Downing Street liggen.

Van Da Vinci en Chardin is het derde stuk gebaseerd op Renaissance -kunstenaar, Sandro Botticelli en zijn iconische werk, “The Birth of Venus.” In het origineel komt de godin uit de diepten van de zee, stralend met adembenemende schoonheid, staande op een schelp. Hier zien we haar als opnieuw bedacht door Haworth, zittend op haar schelp terwijl ze een scène ziet ontvouwen in de buurt van het Uffizi Museum waar ze woont. Het is een scène uit de Italiaanse geschiedenis: het proces van de extremistische priester, Girolamo Savonarola. Uit haar positie boven het toneel, is Venus getuige van het brutale einde van een periode van religieus extremisme waarnaar Botticelli zelf het slachtoffer werd, tot het punt dat hij verschillende van zijn schilderijen verbrandde in het zogenaamde vreugdevuur van de ijdelheden-een cruciaal moment in de geschiedenis van kunst.

“De prijs van bananen” is een tong-in-wang commentaar op de kunstmarkt en met name de verkoop van “cabaretier”. Gemaakt door de Italiaanse kunstenaar Maurizio Cattelan, dit was een echte banaan verbonden aan de galerijwand door ducttape, die voor meer dan $ 6 miljoen verkocht op een veiling. Haworth’s versie leent van Andy Warhol in zijn weergave van vier bananen tegen kleurrijke achtergronden. Hij kiest er echter voor om de huidige prijs van verschillende lokale markten onder elke banaan te plaatsen, eindigend met de kunstmarkt. Het werk trekt bezoekers aan met zijn ironische aanraking en zijn kleurrijke schittering.

In een nabijgelegen hoek toont de Russische fotograaf van Turkse afkomst, Daniel Buyukotsun, een aantal foto’s getiteld “Street Layers”, een zwart-wit serie waarin de fotograaf experimenten met het lagen van verschillende scènes bovenop elkaar lagen zonder toevlucht te nemen tot digitale technologie. Hij stelt een schot van één London Street over een uitzicht op voertuigen uit een andere straat. Gebouwen, voetgangers en voertuigen mixen binnen een enkel frame, waardoor het beeld een experimenteel gevoel krijgt, maar ook een emotioneel record van de straten van de hoofdstad vertegenwoordigen.

Buyukotsun merkt op dat hij opzettelijk een reeks schoten heeft gemaakt, maar in andere afbeeldingen was de rangschikking van lagen toevallig: “Mijn doel is niet om het stadsleven op te nemen zoals het is, maar om te onderzoeken hoe het leven kan voelen in die lagen.”

Het is het soort gevoel dat de bezoeker van Brick Lane onmiddellijk zal herkennen, een combinatie van stedelijke realiteit met vluchten van de verbeelding.

*”Art In Mind” -tentoonstelling in Brick Lane Gallery, Londen loopt tot 25 augustus.