Het nieuwe Vince Vaughn Film “Nonnas” wil een beetje filmisch comfortvoedsel zijn. Het is gebaseerd op een hartverwarmend waargebeurd verhaal, heeft veel foto’s van sudderende zondagsauzen en touts een lieve cast van ervaren Italiaanse Amerikaanse acteurs in Talia Shire, Lorraine Bracco, Brenda Vaccaro en Susan Sarandon. Men zou hopen dat dat het soort ingrediënten zijn dat moeilijk zou zijn om het te slecht te verknoeien.
En “nonnas”, Streaming op Netflix vrijdagis wat het wil zijn: een glanzende filmversie van de lokale joint. Niets is baanbrekend of bijzonder onverwacht, het verhaal beats zijn voorspelbaar, en de muziekkeuzes en Italiaanse Amerikaanse stereotypen een beetje cliché. En toch wordt het gedaan met een duidelijke ernst en vriendelijkheid die het onmogelijk maakt om af te schrijven. Is het een teken van de tijd dat een stel mensen gewoon aardig voor elkaar zijn, eigenlijk genoeg is?
“Nonnas” werd geregisseerd door Stephen Chbosky (“Perks van het zijn van een muurbloem”) Werken aan een script van Liz Maccie, met wie hij getrouwd is, en gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een New Yorker genaamd Joe Scaravella (Vince Vaughn) die een Staten Island -restaurant begint met Italiaanse grootmoeders als de chefs.
Joe heeft geen zakelijke savvy of restaurantkennis, alleen een idee na het verlies van zijn eigen moeder en grootmoeder. Hij wil gewoon hulde brengen aan de manier waarop ze hem altijd hebben laten voelen met hun koken in de keuken. Er is een gauzy, zon doordrenkte flashback naar de buurt in de jaren zestig en laat zien dat een jonge Joe zijn moeder en grootmoeder de zondagsaus maakt die zo geïdealiseerd is, zo vol met een glimlach voor karakter, het kan net zo goed een prego -commercial zijn.
Er is een duidelijke eerbied voor culturele voorgangers zoals “Moonstruck” en “My Cousin Vinny” gebakken in “nonnas”, hoewel het niet helemaal het natuurlijke ritme kan vinden dat het misschien beter heeft laten werken. Het whiplashes tussen grote komische schommelingen (inclusief een voedselgevecht tussen de ruzie met niet -NAS) en totale oprechtheid en het is geen haast om ergens snel te komen.
Maar misschien is de grootste misrekening het verhaal op Joe in plaats van de vrouwen. De Nonnas worden ontmoet waar ze in het leven zijn – een voormalige non (Shire), een eigenaar van een kapsalon (Sarandon), een gepensioneerde (Bracco) die vervreemd is van haar kinderen en een weduwe (Vaccaro) die het huis uit moet. Het lijkt erop dat er een gemiste kans was om hun verhalen en recepten meer te leren kennen. Als eten liefde is, geef het publiek dan de kans om verliefd op hen te worden door hun favoriete gerechten. In plaats daarvan binden ze niet over voedsel of nieuwe waardering van elkaars erfgoed, maar een make -over.
Toch is het vermeldenswaard dat “nonnAs” lang niet zo gimmicky is als het had kunnen zijn. Vaughn is goed in een meer ingetogen rol-de stereotypen-voor-komedie’s-sake zijn achtergelaten voor zijn vrienden ( Joe Manganiello en Drea de Matteo) om te leven en te sterven door. Een liefdesverhaal met zijn oude prom -date (gespeeld door Linda Cardellini) voelt een beetje aangepakt aan al het andere, maar ik veronderstel dat het ook gewoon een nieuwe laag is voor het tweede kansenverhaal.
Chbosky en zijn cinematograaf Florian Ballhaus zorgen ervoor dat de arbeidersklasse Staten Island prachtig neerschiet, zonder gimmicks om de realiteit te negeren. Zelfs de “voor” afbeeldingen van het restaurant hebben een glinstering voor hen en trekken het publiek binnen om het potentieel te zien dat Joe ziet. Zorg ervoor dat je door de credits blijft kijken voor een kleine echte coda.
“Nonnas,” zoals comfortvoedsel, is misschien een beetje voor de hand liggend, een beetje veilig, maar dat is het punt.
“Nonnas,” een Netflix -release -streaming vrijdag, wordt PG beoordeeld door de Motion Picture Association voor “suggestief materiaal, taal en thematische elementen.” Looptijd: 111 minuten. Twee en een halve sterren van de vier.
