Regeringen hebben het noordoosten al tientallen jaren verwaarloosd

Sting is in een reflecterende bui. De Grammy-Award-winnende singer-songwriter groeide op in Wallsend, Newcastle-upon-Tyne en vertelt me ​​dat hij “erg trots” is op zijn tyneside-wortels.

Maar de muzikant is minder gratis over de manier waarop het noordoosten van Engeland is geweest, zoals hij het zegt, “al tientallen jaren opzettelijk verwaarloosd door opeenvolgende regeringen”.

Terwijl hij een belangrijke donatie aankondigt aan een kunstinstelling in Gateshead, zei hij ook tegen de BBC: “De statistieken voor kinderarmoede in het gebied zijn ontmoedigend”.

Uit onze communicatie is het duidelijk dat Sting terug wil geven aan de plaats en de cultuur die hem heeft gemaakt.

De voormalige politie -frontman schenkt een niet bekendgemaakt bedrag aan het Baltische Centrum voor hedendaagse kunst, soms beschreven als de Tate Modern in het noordoosten van Engeland.

Het is bijna 50 jaar geleden dat de politie hun debuutalbum heeft uitgebracht met nummers zoals Roxanne en kan je niet verliezen.

Die decennia hebben hem alles gebracht dat een jongen die van muzikaal succes droomde had kunnen wensen; Hij heeft wereldwijd meer dan 100 miljoen albums verkocht, als de politie -frontman en bassist, en later als solo -artiest.

In 2022 maakte hij ook een gerapporteerde $ 300 miljoen (£ 222 miljoen), waarbij hij zijn rugcatalogus verkocht aan Universal Music Group.

De jaren zijn niet zo vriendelijk geweest voor de regio waar hij werd opgevoed en waar een derde van de baby’s, kinderen en jongeren opgroeien in armoede, volgens recente gegevens van de eindkanaal Coalitie van de kinderarmoede.

Toen Sting in 1951 Gordon Sumner werd geboren, de zoon van een melkboer en een kapper, had het noordoosten nog steeds een trotse traditie van scheepsbouw. Hij heeft eerder gezegd dat zijn vroegste herinnering “een enorm schip was aan het einde van mijn straat, torenhoog over de huizen en de zon uitblotten”.

Maar na de achteruitgang van die industrie, Sting – de gele en zwarte trui die hij droeg terwijl hij optrad in een jazzband als tiener hem de bijnaam verdiende en het bleef vasthouden – vertelt me, ondanks “alle lege beloften van het ‘nivelleren van’ ‘, al jaren hebben regeringen het noordoosten negeren’, het negeren van zijn belangrijke historische bijdrage aan de nationale levensduur, zowel industrieel en cultureel ‘.

In antwoord op de kritiek van Sting zei een woordvoerder van de regering dat het “de crisis die we hebben geërfd zou vaststellen”.

Het investeert £ 140 miljoen in de zeven meest achtergestelde steden in het noordoosten, inclusief Washington en Jarrow, als onderdeel van een bredere investering van £ 1,5 miljard in het hele land en vertelde de BBC dat het “beslissende actie onderneemt om de plaag van kinderarmoede aan te pakken”.

Hij herinnert zich een jeugd die rijk is aan cultuur, ondanks zijn bescheiden begin. “We hadden geen boeken in het huis”, vertelt hij me per e -mail, maar “ik had het geluk in de jaren 60 om toegang te krijgen tot Wallsend Library”.

Hij herinnert zich ook toegang tot drama in het People’s Theatre in Jesmond, een van de oudste niet-professionele theatergezelschappen in het Verenigd Koninkrijk, bezoeken aan de Laing Art Gallery en maakte ook zijn professionele debuut als muzikant in de orkestkuil in het University Theatre.

“Al deze instellingen gaven me een gevoel van de wereld buiten de scheepswerf waar ik ben opgegroeid.”

De beroemdste scheepswerf van de rivier Tyne, Swan Hunter in Wallsend, gesloten in 1993. Sting beschrijft de nu verdwenen scheepswerf voor mij als “een echt en symbolisch slachtoffer van de overheid verwaarlozing, zo niet verraad”.

Hij vertelt me: “Ik moest het gebied verlaten om het te ‘maken'” – hij verhuisde naar Londen in 1977 en kort daarna vormde hij de politie met gitarist Andy Summers en drummer Stewart Copeland – maar zijn banden met het noordoosten lopen nog steeds blijkbaar diep.

Als een jonge Wallsend -local vertelt hij me dat zijn liefde voor muziek werd bevorderd toen hij de virtuoze Spaanse klassieke gitarist Andrés Segovia zag optreden met het kamerorkest dat toen nog steeds de noordelijke Sinfonia werd genoemd, in het stadhuis van Newcastle van 14 jaar.

Een jaar later, in 1967, werd zijn geest opgeblazen toen Jimi Hendrix de legendarische (en lang-gone) gig-locatieclub A’Gogo speelde.

De American Guitar Prodigy was naar het VK gebracht door de in Newcastle geboren bassist van de dieren, Chas Chandler.

De vijftienjarige grammatica-schooljongen Sumner kon niet geloven wat hij zag, later beschrijvend hoe hij “die nacht in mijn bed lag met mijn oren rinkelen en mijn wereldbeeld aanzienlijk veranderd”.

In 2023 eerde de North Tyneside Council de culturele impact van zijn werk en zijn connectie met de regio, waardoor hij de vrijheid van de gemeente verleende.

Op 73 lijkt hij diep na te denken over het belang van culturele ervaringen voor kinderen die nu opgroeien in het noordoosten.

Hij zegt dat hij een schuld heeft aan de regio die hij moet terugbetalen, en vertelt me ​​dat kunst omvat “het voeden van creatieve vonken die in zelfs de armste huishoudens kunnen sluimeren, zo niet aangemoedigd door blootstelling aan menselijk potentieel”.

Dat brengt hem bij de Baltische, die, net als musea en kunstinstellingen in het Verenigd Koninkrijk, worden geconfronteerd met uitdagende financiële tijden in een tijdperk van verminderende publieke investeringen.

Het opende in 2002 in een omgebouwde bloemfabriek, een belangrijk onderdeel van de regeneratie van de Gateshead Quayside aan de zuidelijke oever van de rivier de Tyne. De Baltische toont enkele van ‘s werelds beste hedendaagse kunst – Anish Kapoor en Antony Gormley behoorden tot de eersten die daar exposeerde – en neemt ook een innovatieve benadering om mensen te verleiden in de Artspace.

Er is een café genaamd de voorkamer, met gratis thee, koffie en koekjes gesponsord door een lokaal bedrijf en ontbijtclubs voor hongerige kinderen in de schoolvakanties. Naaipirkels, boekenclubs, ouderpeutergroepen en anderen gebruiken de ruimtevrij gratis.

In het verleden zijn lokale putdorpen en gemeenterlichamen gepleegd om reclame te maken voor de Oostzee als centrum voor iedereen. Meer dan 300.000 kinderen en jongeren nemen elk jaar deel aan Baltische activiteiten en programma’s.

De donatie van Sting start zijn plannen om fondsen te werven voor een £ 10 miljoen schenkingsfonds van particuliere investeringen om de gratis toegang tot het centrum te beschermen en ervoor te zorgen dat het werk van de gemeenschap in de toekomst kan gedijen.

“De creatieve kunsten zijn van vitaal belang voor het welzijn van de gemeenschap als geheel,” vertelt hij mij en het Oostzee “zou een baken van hoop voor regeneratie moeten zijn”.

Hij is momenteel op een wereldtournee met zijn Trio Sting 3.0. Onder een overvol schema in de VS, Azië en Europa, met zomers in het VK, inclusief headlining op het Isle of Wight Festival en Latitude, gaat hij in oktober naar Tyneside voor een nacht voor een gala -optreden in de Baltic om meer geld te werven, met tickets bij £ 10.000 per tafel.

Hij mijmert al een tijdje op zijn wortels. Zijn conceptalbum werd Musical, The Last Ship, geïnspireerd door de scheepswerven van Tyneside uit zijn jeugd.

Het was niet helemaal goed ontvangen kritisch – of aan de kassa – toen het in première ging in de VS in 2014. Maar het is sindsdien door het Verenigd Koninkrijk, inclusief naar Newcastle, en Sting zal er begin volgend jaar weer in Parijs optreden.

Hij wil breder zingen over de innovatieve geest die hij in het noordoosten ziet en vertelt me: “Geordies zijn geen vreemden voor innovatie, de stoomturbine en de locomotief zijn ontwikkeld op Tyneside. Het succes van Groot -Brittannië was grotendeels gebouwd op deze uitvindingen.”